John Martin, The Great Day of His Wrath
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι λέξεις αρχίζουν και παίρνουν μορφή πάνω σε λευκές σελίδες που με ένα απλό μουρμουρητό χάνονται μέσα στο χρόνο των σκέψεων.
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι σκέψεις είναι σαν τα τοπία ενώ είναι διαμορφωμένα από την αταξία κρύβουν μέσα τους την τάξη. Καμιά φορά βλέπω στον ύπνο μου πως γράφω. Όταν ξυπνάω όμως οι λέξεις σκορπίζονται, μοιράζονται και το τοπίο χάνει την κρυφή τάξη των πραγμάτων και επιστρέφει στην αταξία. Προσπαθώ να φωτογραφίσω τις λέξεις σαν τα τοπία εγκλωβίζοντας την στιγμή αλλά το μόνο που μένει με το ξημέρωμα σαν ενδείξεις από τα ίχνη της ύπαρξης τους είναι τα αποκαΐδια του χρόνου.
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι λέξεις βρίσκουν την αρχή τους, όταν ξυπνάω όμως, έχουν χάσει τον επίλογο τους. Αδυνατώ να βρω τον επίλογο γιατί, αδυνατώ να βάλω το τέλος. Μάλλον, αδυνατώ να κλείσω τις σκέψεις σε ένα τέλος σαν να μην μπορώ να κλέψω τον επίλογο. Τότε, οι λέξεις μεταξύ τους χάνονται και επιστρέφουν στην αρχή τους.
Το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι, κλείνω τα μάτια και οι λέξεις ζυμώνονται και οι σκέψεις παίρνουν σχήμα. Δυσκολεύομαι όμως να καταλήξω και οι λέξεις τότε αμήχανες διαλύονται, κρύβονται μέσα μου και οι αφηγήσεις δραπετεύουν, με μια παύση να προκαλεί την απουσία του νοήματος.
Θέλω πολύ να γράψω, απλά δυσκολεύομαι να βάλω ένα τέλος! Ίσως και να μη χρειάζεται να βάλω ένα τέλος. Ίσως χρειάζεται οι σκέψεις να μένουν ανοιχτές να αλλάζουν και να διαμορφώνονται όπως οι εποχές, χωρίς σημεία στίξης και αμφιλεγόμενες προτάσεις, χωρίς απαντήσεις, χωρίς θέλω!
Le Flaneur 
Νομίζω ότι η φράση “Μάλλον, αδυνατώ να κλείσω τις σκέψεις σε ένα τέλος […]” θα βολευόταν καλύτερα μέσα σου αν αντικαθιστούσαμε το “κλείσω” με το “κλίνω”. Οι σκέψεις δεν κλείνονται σε ένα τέλος αν δεν είμαστε δόγμα ή τίποτα τελεολόγοι της κακιάς ώρας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να σκεφτόμαστε στη σωστή κατεύθυνση and that’s it.
Ωραίο κείμενο, φυσικά.